René François Boudewijn Wyffels
Geboren te Kassel (BRD) op 23 september 1966
Vrijgezel en levensgenieter
Pleegvader van Glenn Liesenborghs
Over mij:
Als vierde en laatste kind werd ik op 23 september 1966 in Kassel (Duitsland) geboren.
Mijn vader Prosper Eduard Victor Wyffels was een beroepsmilitair in Duitsland. Mijn lieve moeder Gisela Henker ontmoete mijn vader in Kassel (BRD) waar ze trouwden. We waren een grote familie met 4 kinderen, waarvan drie zusjes, Rosita, Jacqueline, Jeanine en mezelf.
Op de leeftijd van 3-jaar muteerden we van Kassel naar Bergisch Gladbach bij Keulen. Zowel mijn zusjes als ikzelf mochten naar een Belgische school gaan. Ik volgde beroepsonderwijs electriciteit aan het Koninklijke Atheneum Bensberg (BRD).
In 1983 trok de Belgische overheid de leerplicht op tot 18 jaar. Op 16 jaar met en diploma op zak van elektricien kwam ik niet onderuit nog twee schooljaren te volgen. Na een grondig overleg, beslisten de leerkrachten om Grieks/Latijn als basis studie erbij te nemen. ( Vita estproelium).
Mijn leertijd was gespekt met sociale vaardigheden. Aanpassingen aan de omstandigheden, vriendschappen onderhouden bij Belgische kameraden en hierbuiten. De militaire wijk was immers een gemengde wijk, waar families van uit Vlaanderen en Wallonië samenwoonden. Vroeg leerde ik door mijn vader de antipathie voor de Waalse medemensen kennen. Laat me duidelijk zijn, ik verstond het als kind al niet, en dit gevoel is tot op heden blijven bestaan. Ik weiger mijzelf te zien als een Vlaming maar wel als een Belg. Voor mij zijn de Walen mijn broers en zussen.
Het is natuurlijk privé, maar op de foto zie jij dus de Koninklijke Atheneum Bensberg (BRD) waar ik ook mijn eerste seksuele ervaringen mocht opdoen. In de middelste toren had ik dus mij eerste keer…;-) Ik hoop dat de lezer, net als ikzelf een kleine glimlacht vertoond. Ook de militaire bussen, die ons elke dag heen en terug naar school brachten zijn zichtbaar. De herinneringen leven verder in mijn hart. Op de foto de militaire wijk waar ik ben opgegroeid. De wijk bestond uit 3 grote woontorens met 12 verdiepingen. We hadden ons 150 m² appartement op de 11de verdieping. Rondom de gebouwen was ontzettend veel groen. Een bosje waar wij verstoppertje konden spelen, maar tevens ook een spotplein.
Een prachtige kindertijd, waar ik graag aan terugdenk. In deze militaire wijk begon ook de tijd waar ik mijn Duitse studies begon. Na een brand in de kelder van een van de woontorens, maakte ik kennis met de Johanniter-Unfall-Hilfe. Een organisatie vergelijkbaar met het Rode kruis. Bij de JUH kreeg ik de kans verschillende studies te mogen doen. Mijn doel was, mensen helpen die om hun leven vechten. Hiervoor had ik een echte passie ontwikkeld, omdat het een schitterend gevoel geeft als je iemand zijn leven kan redden. Na tal van Duitse opleidingen en stages kwam ik dan terecht op de reanimatiewagen. Ook op de MUG mocht ik mijn dienst voor de bevolking verrichten. Met trots kan ik zeggen, dat ik voor heel wat mensen een levensverlengende rol kon spelen. Op de foto zie jij mij in de JUH school, waar ik een professionele reanimatie moest leren.
Na het einde van mijn opleidingen, kwam mijn legerdienst. Deze was echter niet naar mijn zin, maar je plicht doen voor het vaderland werd mij door vader aangeleerd. Na de opleiding in Turnhout, ging het dan verder naar de onderofficier opleiding en vervolgens op de MP school. Het volledige tegendeel van wat in mijn leven een rol speelde waar ik mensen mocht helpen. Met rubber matrak en GP rondlopen, was echter ook een belangrijke ervaring. Mijn vader had natuurlijk graag gezien, dat ik mijn verdere leven voor detentie zou gaan. Maar dit was niet naar mijn zinnetje.
Tijdens mijn legerdienst, mocht ik met mijn voormalige werkgever als hulverlener naar Romenië. Het land had een putsch achter de rug, en het land verkeerde in chaos. Verschillende hulpverleners werden bij het aanleveren van hulpgoederen overvallen, waardoor de JUH besliste één reanimatiewagen en één ambulance mee te sturen. Ik ben het ministerie van defensie ontzettend dankbaar, dat ik deze kans kreeg en de tijd van mijn legerdienst gewoon verder aangerekend werd. Hiervoor nog steeds m’n dank.
Ohhh, ik wil zeker niet vergeten te vertellen dat ik zeker geen brave jongen was. Ondanks ik vele goede dingen deed, was ik ook wel eens fout. De verleiding was groot en ik zat op een zijspoor. Foute keuzes, geen levenservaring en naïef. Ik ging over de rode lijn en werd gestraft. Gelukkig had ik vlug inzicht en vond zeer vlug terug het juiste pad. Mensen helpen, iets betekenen voor de samenleving, daar was ik echt voor gemaakt. M’n straf uitgezeten, m’n geldboete betaald en vooral zelf ingezien wat ik fout deed was belangrijk voor mij. Ik laat dit al meer dan 10 jaar achter mij, al 10 jaar zuiver en vrij , het juiste pad, zonder veroordeling. Wijs mij dus niet met de vinger.
In 2004 kwam ik na een wanhoopsdaad van mijn ex-partner naar Oostende. Maurice was ongetwijfeld de liefde van mij leven. Hij verloor de strijd reeds op 31 juli 2000 in het ziekenhuis te Keulen. Voor mij een enorm zwarte dag. Tot op vandaag blijft deze dag één van de moeilijkst te verwerken momenten im’n leven.
Nadat ik met mijn mobilhome in Oostende was gearriveerd, leefde ik 10-maanden aan de kustbaan. De mooiste tuin voor de deur, met zicht op de zee. Ik wil hier heel duidelijk zijn, ik sprak toen geen Nederlands meer. Ik kon het wel verstaan en begrijpen, maar zelf moest ik het Vlaams weer opnieuw leren. Heel wat schitterende mensen hebben mij hierbij geholpen. Ik kan ze onmogelijk allemaal bij naam noemen, maar ik ben nog steeds deze mensen ontzettend dankbaar. Ik werd door de Oostendenaars hartelijk ontvangen en ik kreeg heel wat kansen.
Ik wou dus iets teruggeven. Daarom was mijn keuze om in de politiek te stappen. Ten dienste van de mensen. Samen werken aan een aangename samenleving. Ik kan dit niet alleen e heb daarom het vertrouwen nodig van de Oostendenaars. Ik hoop dat mijn korte levensverhaal het vertrouwen kan wekken om samen dit mooie project uit te bouwen.
Blijf je met vragen, en of hebt u hulp nodig bij het verkrijgen van uw rechten? Voelt U zich onrechtvaardig behandeld door de diensten of administratie van de stad Oostende ? Neem dan vrijblijvend contact met mij op.